من زنده ام به عشق تو يا صاحب الزمان

#من_زنده_ام

#قسمت_صدوپانزدهم

سلول تنگ و تاریک ما ،ماتمکده شده بود.پس بذل و بخشش های دشمن بی سبب نبود و آن تخم مرغ اضافی و هواخوری و دکتر استرسی … معنای دیگر داشت.
اینها نشانه های پیروزی و خوشحالی دشمن بود.کاش ما را آنقدر گرسنگی می دادند که می مردیم .کاش مرا برای مداوا به درمانگاه نمی بردند.کاش همیشه درسلول می ماندیم و اصلا هوا نمی خوردیم تا خفه شویم .کاش در این مصیبت بزرگ کسی با ما همدردی می کرد.کاش کسی خودش را شریک غم می دانست.کاش می توانستیم این مصیبت رابا کسی تقسیم کنیم تا سهم ما کمتر شود.
با همه ی سنگینی این مصیبت و اندوه نمی خواستیم بعثی ها متوجه حزن ما شوند.مسیر روزمرگی را همچنان ادامه می دادیم.
آن روزها برای شهید بهشتی و هفتاد و دو تن از یارانش شبانه روز نماز و قرآن می خواندیم.دو طرف سلول بی سرو صدا بود.از دیوار هیچ طرفی صدایی در نمی آمد .هرچه به دیوار ضربه می زدیم پانزده،بیست و هفت ،یک ،بیست و هشت ،یعنی « سلام » دریغ از یک ضربه که معنی خشم و عصبانیت بدهد و بتواند ما را به سوی دیگر پرتاب کند.هر دو طرف سلول هایمان خالی بود.
پاییز گذشت.با آمدن زمستان دوم ،صدای زوزه های باد که شبیه فریادهای اعتراض انقلابیون بود،ما را متوجه دیوار رو به خیابان کرد.
روزهای که در قبر می خوابیدم تا از هر چه تعلق خاطر است آزاد شوم و حالا در درس عملی رها شدن از دنیا ما چه نمره ای می گرفتیم!حالا ما از تمام دنیا رها شده بودیم !اما قانع و امیدوار بودیم.بلافاصله بعداز وارسی های اولیه می خواستیم همسایه ها را بشناسیم به این امید که همان همسایه های قبلی باشند.به دیوار ضربه زدیم.پانزده ،بیست و هفت،یک ،بیست و هشت ،«سلام» ،بلافاصله جواب دادند:سلام ،خواهرها خوش آمدید .دوباره ضربه زدند:
-زن با یک دست گهواره و با دست دیگر دنیا را تکان می دهد.جمله آشنابود.آره همسایه های خودمان بودند؛دکترها و آن طرف هم در سلول کناری مهندس ها ساکن بودند.فقط ما جابه جا شده بودیم.بعداز چند روز تصمیم گرفتیم خبرهای ناگواری را که به دست آورده بودیم به آرامی به همسایگان برسانیم .همدردی در آن شرایط سخت می توانست قدری از عمق مصیبت بکاهد و آن را قابل تحمل کند.ابتدا با مهندس ها شروع به صحبت کردیم .آرام آرام خبر را در زرورقی از گل های لاله تقدیم کردیم اما آنها خبرهای ناگوار دیگری داشتند و به ماهم گفتند .هر خبری دیوارها را قطورتر و سلول ها را تنگ تر می کرد .و فشار خبرهای ناگوار سخت کلافه مان کرده بود.از اینکه نمی توانستیم ایران باشیم زجر می کشیدیم .دلم می خواست در این درد و مصیبت با مردم همراه باشم.
حالا دیگر هروقت گروهبان قراضه قهقه سر می داد و صبح ها تخم مرغ
می دادند و لیوان چای را پرمی کردند،می ترسیدیم که شاید این شور و شادی تعبیری از پیروزی های سردار قادسیه شان باشد یا گماشته هایشان اوضاع کشورمان را به هم ریخته باشند.طاقتمان طاق شده بود.فکر می کردیم برادرها حتما خبرهای بیشتری دارند اما ملاحضه کرده و به ما نمی گویند .حکایت ما شده بود مثل حکایت همه پرندگانی که برای خلاصی از قفس خود را به در و دیوار می کوبند و چیزی عایدشان نمی شود جز بال های خونی.
صبح جمعه به یاد چندماه قبل آیاتی از کلام الله مجید را با صوت حزین از سوز دل برای شادی روح شهدا خواندم .چنان از اخبار دریافتی و فضای جنگ متاثر بودیم که می خواستیم انتقام خون همه ی شهیدانمان را از آنهابگیریم .هرچه نگهبان فریاد می زد:عصفور!سکتی(بلبل 1ساکت باش)
بی اعتنا بودم .همه چیز دست به دست هم می داد تا ما را بی قرارتر کند.رفت و آمد پی درپی موش هایی که مالکیت آنجا برایشان قانونی تر از ما بود ؟ اضافه شدن سهمیه ی تخم مرغ آن روز خشم و عصبانیت ما را بیشتر کرده بود.دهه فجر و پیروزی نزدیک بود .به یاد همه ی خاطرات و شهدای انقلاب و جنگ ،بعداز تلاوت قرآن ،هرچه از سرودهای انقلابی به یاد داشتیم هم صدا با هم خواندیم .هیچ کس جلودارمان نبود.به ضربه هایی که از دیوار می شنیدیم و یقینا می خواستند ما را به آرامش دعوت کنند پاسخ ندادیم.

ادامه دارد… ✒

پدر مادر سالم به بچه میگن درس بخون تا فهم تو و نگرش و حال و احساس تو رشد پیدا کنه و زندگی بهتری داشته باشی. از دنیا و کارت لذت بیشتری ببری و به انسانهای دیگه هم بتونی کمک کنی.

والدین نادان میگن درس نخون خاک بر سرت بزرگ میشی هیشکی زنت نمیشه بدبخت میشی. فلانیو میبینی؟ درس نخوند بدبخت شد تو هم میشی عین اون!

یادمان باشد رفتار ما با کودکانمون در بزرگسالی تبدیل به صدای درون انها برای تمام عمر خواهد شد.

#من_زنده_ام

#قسمت_صدوچهاردهم

هنوز مشغول رد و بدل کردن ضربات بودیم که ناگهان دریچه ای که با صدای نعره و فریادنگهبان و ضربه های کابل باز می شد ،آرام و بی صداباز شد آن هم در حالی که ما چهارنفر همچنان گوشمان را به دیوار چسبیده بود.آنقدر شتابزده به آنطرف پریدم که یک لحظه حس کردم گوشم را روی دیوار گذاشته ام.گفت:شتسون(چه کار می کنید؟)
-داریم ورزش می کنیم.
-انتن اتسون ریاضه و الزنزانه الابصفچن اتسوی ریاضه!(شما ورزش می کنید،سلول مجاور شما هم ورزش می کند؟!!!)
گویی مدتی فالگوش بوده و ضربه ها را متوجه شده بود.
هربار که می خواستیم شروع به ضربه زدن کنیم ناغافل پیدایش می شد.چیزی نگذشت که صدای باز شدن درسلول خلبان محمدرضا لبیبی به گوشمان رسید و او را جابه جا کردند.عجب مصلحتی؛در فاصله ی چندساعت از مهم ترین اخبار جنگ مطلع شده بودیم.اگرچه اینها اخبار مصیبت باری بودند اما به ما می فهماند که ما زنده ایم و در حال دفاع و مقاومت هستیم و مردانه می جنگیم آمدن و رفتن چند ساعته ی خلبان محمدرضا لبیبی شرایط وضعیت اسارت ما را کاملا تغییر داد.غربت ،به تنهایی آنقدر سنگین بود که شانه هایمان دیگر تحمل بارسنگین آن مصیبت ها را نداشت .خبرها مثل تازیانه برزخم های چرکی و کهنه دل ما در آن فضای تنگ و تاریک فرود آمد.یعنی ما بی بهشتی شده ایم !یعنی خرمشهر محمره شده و آبادان در تنگنای محاصره،نفس زنان مقاومت می کند.آبادان بیچاره ی من،یاد نفس کشیدن های خودم افتادم که با درد و خون همراه بود؛درست مثل شهرم.این بی وجدان ها در همان چند روز اول جنگ شهر را زیر توپخانه و بمباران های هوایی شخم زده بودند.یعنی حالا چقدر از آبادان مانده بود و تن رنجور شهر من چگونه می سوخت و چگونه مقاومت می کرد.
حتما تا حالا چیزی از خانه ما جز تلی از خاک باقی نمانده است.آن تل خاک روزگاری خانه ما بوده که حالا به خاطره تبدیل شده است.یعنی اهل خانه ما کجا هستند؟آقا کجاست؟ مادرم که همیشه در تدارک ناهار فردا بود،خواهرم فاطمه که تازه مادر شده بود و همیشه نگران و آینده بچه هاش بود.برادرانم !چه بر سر آن ها آمده است.یادش به خیر خواهر دشتی که بی قرار تدارک غذای جبهه و به قول خودش بر و بچه ها بود.یادشان به خیر آقای دشتی و شریعتی که هم می جنگیدند و هم می ترسیدند که خدای نکرده کسی یا جریانی از داخل خیانت کند و می گفتند :هر کس پنجره اش را استتار نکند یا چراغ های ماشین را گل مالی نکند به کشور و اسلام خیانت کرده و دائم فریاد می زدند :اگر حتی به اندازه روشنایی یک سیگار به دشمن بعثی کمک کنید خیانتکار هستید،بگردید خیانتکارها را شناسایی کنید.
چگونه خیانتکارها توانستند رئیس قوه قضاییه و هفتاد و دو نفر را به شهادت برسانند.هیچ کس حاضر نبود شهر را تنها و خالی رها کند که اجنبیان بی هیچ مقاومتی وارد خرشهر شوند.وقتی خبر حمله ی عراق به پاسگاه خرمشهر هجوم بردند .سپاه خرمشهر تجهیزات کافی نداشت .سپاه آبادان یک توپ 106 داشت و آن را به خرمشهر فرستاد .اولین شهید خرمشهر از بچه های مسجد ؛ کاظم شریفی بود.زبانم لال نکند عراقی ها از روی جسد همه بچه های خرمشهر و آبادان گذشته و مسجد مهدی موعود را که اولین ستاد امداد رسانی به جبهه ی خرمشهر بود صاف کرده اند تا توانسته اند خرمشهر را بگیرند .چقدر از بچه ها همان روزهای اول جنگ گم شدند و هرچه دنبال آنها گشتیم بی فایده بود؛چقدر دنبال علی نجاتی و علی اسلامی نسب و عبدالرضا اسکندری گشتیم اما هیچ خبری نبود.

ادامه دارد… ✒

#من_زنده_ام

#قسمت_صدوسیزدهم

تازه بعداز یک ماه که فهمید مسواک چیه،مسواک کهنه و کثیف خودش را از داخل زباله دانی برایمان آورد که شریکی استفاده کنیم.
اما مودب است و هیچ وقت رفتار بدی از او ندیده ایم.
من که همه اش تو فکر سرقت بودم گفتم: ما که نمی خواهیم سرقت مسلحانه کنیم،می خواهیم معنی چهار تا کلمه عربی ازش بپرسیم.
در متن روزنامه دو اسم بود به نام های،سرلشکر شیث خطاب،و سرتیپ ‘عبدالرحمن داوود’ که آن ها را اصلا نمی شناختیم.کلمات انقلاب و اعدام و کودتا زیاد تکرار شده بود.شناخت این دو فرد و گروهی با نام« نایف »به درک و فهم خبر کمک می کرد.در آن صورت ما به خبر مهمی دست پیدا می کردیم.روزی که نوبت توزیع غذا با قیس بود حلیمه از او پرسید :قیس این سه نفر را می شناسی ؟
ضمن اظهار بی اطلاعی چشم هایش گرد شد و در را محکم بست.دوساعت بعد که شرایط مساعد شد خودش دریچه را باز کرد پرسید:
منو هذول؟(اینها کی هستند؟)
-ما هم نمیدانیم
-من وین سمعتن باسمهم؟(اسم آن ها را از کجا شنیده اید؟)
-مربوط به عراق هستند.
با حالتی که نشان می داد در شرایط بد و تحت کنترل است و نمی تواند پاسخ دهد در را بست.اما سه روز بعد که دوباره نوبت کشیک او شد گفت:
-واحد من هذول الاثنین شرد من العراق والثانی مات(یکی از این دو نفر فرار کرده و در عراق نیست و آن یکی هم مرده)
اما گروه نایف را گروه انقلابی معرفی کرد.همه ی این اطلاعات را عرض یک دقیقه به ما گفت و در را بست.
از آن به بعد خیلی کنجکاو بود بداند این اسامی و اطلاعات را از کجا و برای چه کاری می خواهیم و قضیه از چه قرار است.تکه روزنامه را با احتیاط در بالای دریچه جاسازی کرده بودیم.احتمال می دادیم که سلول را تفتیش کنند و برای اینکه این خبر را پیدا نکنند تکه تکه آن را حفظ کرده و تکرار میکردیم که اگر روزنامه را از دست دادیم،اصل خبر را از بر باشیم.دریافت کلی ما از این تکه خبر این بود:
اخذ رئیس الجمهوریه من فریق نایف الیمین و القسم القرانی لکهم لم یحافظوا علیه؛اخذ الیمین القرانی منهم لعلهم یحافظوا العهد.عددامن العسکرین و من اقسام مختلفة اتجهوا الی القصر ،الرتاسة الجمهوریة ،الی مبنی الاذاعه و مواقع اخری و التظام علی رغم من وجودمات سیارات الشرطه فی اتحاء شوارع بغداد لم یتتهوا الی وجود صدام فی احدی السیارات احد الشرطة الذی احس بحرکة السیارات فی حی االصالحة بالقرب من مبنی الاذاعی -التلفزیون حاول جاهدوا باصدارالصفیر ان یعلم باقی زملائه بالامر .ثم الفریق ‘محمود شیث’و’عبدالرحمن داوود’مناصقه عینا (کوزیرا) علی وزارة الشوون الا جئماعئةوالدفاع لکن خطاب لم یقبل و بقی فی سکته فی الفاهرة و لم یواجه الانقلاب بمقاومة
(تعدادی از نظامیان از کادرهای مختلف به سمت کاخ ریاست جمهوری ،ساختمان رادیو و هدف های دیگر به حرکت در آمدند و رژیم علی رغم استقرار صدها دستگاه ماشین پلیس در سطح خیابان های بغداد متوجه حضور صدام در یکی از این خودروها نشده بودند یکی از مأموران پلیس که حرکت خوردها را در منطقه صالحیه نزدیک ساختمان رادیو تلویزیون احساس کرده بود تلاش نمود تا با به صدا در آوردن سوت خود ،دیگر همکارانش را از جریان آگاه کند. سپس «محمود شیث»و «عبدالرحمن داوود»به ترتیب به وزارت امور اجتماعی و دفاع منصوب شدند اما خطاب قبول نکرد و در اقامتگاه خود در قاهره باقی ماند و کودتا با مقاومتی روبه رو نشد اما ملت عراق از این تحول و دگرگونی با تردید و احتیاط استقبال کردند،ریئس جمهور گروه «نایف» را به قرآن سوگند داده بود اما آنها به عهدشان وفا نکردند).
قیس دیگر آن جوان خوش برخورد شیعه نجف نبود.گاهی تهدید می کرد که این اطلاعات را از کجا گرفته اید.به تنها کسی که مشکوک شدند،همسایه عراقی ما بود .بلافاصله او را جابه جا کردند.قیس می گفت :انا اخاف علیچن اکثر(من برای خودتان بیشتر نگرانم).
ما را به خدا و امام علی (ع) قسم می داد که به او حقیقت را بگوییم.

ادامه دارد…✒️

#من_زنده_ام

#قسمت_صدودوازدهم

صبح ها گاهی هنوز چشم هایمان را باز نکرده بودیم ،مریم از من میپرسید:
-آجی مگه به جان آقا قسم نخوردی ما فردا آزاد میشیم،پس چرا آزاد نشدیم.
من درحالی که سرم را روی بازوهاش می گذاشتم می گفتم: من گفتم فردا آزاد می شیم،حالا که امروزه،فردانیست،هر صدایی،هر نگاهی،هر حرفی می توانست نهال امید را پربار و کاروان امید را به حرکت در آورد.اصلا معتقد بودیم که ناامیدی شرک است.کسی که خدا دارد یعنی امید دارد .ما چوب خط های را به امید رسیدن فردامی شمردیم.همسایه عصبانی و ناراحت ما گاهی در مقابل این همه ابراز احساسات که حکایت از بی خبری و تنهایی ما داشت لگدی محکم به دیوار می کوبید و ما از شدت ترس و وحشت ناخودآگاه به دیوار مریض که باهاش قهر بودیم پرتاپ می شدیم؛دیواری که از آن سو مرتب صدای ضربه و ویتم گرفتن روی دیوار شنیده می شد و آن اسیر با حرف های دری وری خودش را سرگرم می کرد اما هیچ پاسخی از سمت دریافت نمی کرد.
زمستان دوباره با همه خشونتش به ما حمله ور شده بود.تن بی رمق مان توان تحمل سوز بادهای استخوان سوز را که از آن دریچه ی جهنمی بیرون می آمد نداشت .یک باردیگر که دچار تنگی نفس شده بودم و همگی به در و دیوار می کوبیدیم دکتر وارد سلول شد و بلافاصله با دستور او به درمانگاه اعزام شدم.اگر چه در درمانگاه هم اتفاق خاصی نمی افتاد اما برخلاف دفعه قبل که در
گوشه ای ایستاده بودم این بار در کنار همان میزی که پنبه و گاز روی آن گذاشته شده بود نشستیم ناتوانی ام در دم و بازدم کلافه ام کرده بود.دلم می خواست تا می توانم بدوم ،دلم می خواست شیشه های پنجره را بشکنم،دلم می خواست فریاد بزنم،فحش بدهم ،ناسزا بگویم و در این نفس های آخر هرچه که از دستم بر می آید انجام دهم.اما گروهبان قراضه دائم تهدید می کرد که تکان نخورم و همان جا بشینم ،دکتری غیراز دکتر راحتی و آبکی آمد و همان اسپری آسم را داد و سه پف زدم و رفت.دور و برم را وارسی می کردم تا شاید چیز با ارزش و به دردبخوری پیدا و بلند کنم.این بار حرفه ای تر و جسورتر از دفعه ی قبل شده بودم .هرچه چشم انداختم چیزی ندیدم.همین طور که به دور و برم نگاه می کردم؛تکه روزنامه ی مچاله شده ای را کنار میز دیدم که نمی دانم قبلا دور چه چیزی پیچیده شده و از بد روزگار گذرش به زندان افتاده بود.بی خبری من را حریص یک تکه روزنامه ی باطله کرده بود.دوباره مانور عملیات سرقت را شروع کردم.دور و برم را می پاییدم دست هایم را از خودم دور کردم و گردن تاباندم و چشم چرخاندم،در آینه روبه رو هم جز تصویرمن هیج تصویر دیگری منعکس نمی شد.بی توجه به تالاپ تلوپ ضربان قلبم خودم را به تکه روزنامه نزدیک کردم تا در چشم به هم زدنی آن را به جیب بزنم.از مهارتی که کسب کرده بودم هم خوشحال و هم ناراحت بودم.باز شک و تردید به دلم هجوم آورد اما خودم را تسلی دادم که:معصومه ناگریزی ،اینکه تکه زباله ی بیشتر نیست.مثل آفتابه دزدی است.
اما آقا می گفت:تخم مرغ دزد،عاقبت شتر دزد میشه.
از عاقبتم می ترسیدم اما از موفقیتی که به دست آورده بودم مسرور و در دل از ترس عاقبتم ناخوش بودم.به خاطر تکه روزنامه ای که آن را بسیار حرفه ای به جیب زده بودم،شتابزده و مضطرب وارد سلول شدم.قیافه ی خواهر ها نشان می دادکه در انتظار خبر یا چیز جدیدی هستند.خواهرها می دانستند از بعثی ها خبری به ما نخواهید رسید و شفا دست خداست.یواشکی تکه روزنامه را بیرون آوردم و همه دور آن حلقه زدیم.نوشته ها برایمان حکم نقاشی داشت.خدای من چقدر کلمه!چقدر حرف!چقدر خبر!هرچه به کلمات خیره می شدیم چیزی نمی فهمیدیم.حلیمه کمی زبان عربی می دانست و بهتر از ما می فهمید ؛ دورش جمع شدیم و به دهانش چشم دوختیم.کلمات را ریشه یابی کردیم.اسم ها ،فعل ها و حروف را جدا کردیم.از روی همین یک تکه روزنامه حوادث بسیاری را حدس زدیم اما به صحت و درستی آن یقین نداشتیم. برای ترجمه ی کلمات عربی
به همسایه عرب زبانمان که فقط گاه گاهی لگد می پراند هیچ امیدی نداشتیم.
بعد از بحث و شور بسیار زیاد که چند روزی به طول انجامید ناچار توافق کردیم از قیس کمک بگیریم.اما چگونه؟بازهم نمی دانستیم او چقدر مورد اعتماد است،آیا همان گونه هست که می گوید؟هرکس نظری می داد:او حسن نیت خود را ثابت نکرده است.قرار بود تیغ به ما بدهد که نداد.به قیچی راضی شدیم که نداد،حتی یک ناخن گیرهم نداد.

ادامه دارد…✒️