معلوم نبود اینها را از کجا آورده بودند تا فقط آب دهان روی ما بریزند و بروند.
بعد از آوردن همان ظرف غذای همیشگی، ناگهان در را باز کردند و ما را به اتاق مجاور بردند. حدود دویست نفر از برادران اسیر در آن اتاق فشرده کنار هم چمباتمه زده بودند. وقتی وارد شدیم برای اینکه راحت تر بنشینیم تعدادی از برادران اسیر سرپا ایستادند اما عراقی ها تشر زدند که همه بنشینند. بچه¬ها به هر سختی که بود بغل هم نشستند و ما را گوشه ای زیر پنجره جا دادند که از تیررس نگاه سربازان بعث عراقی دور باشیم. چشمانم مثل فرفره دور اتاق می چرخید.
می خواستم تک تک آنها را شناسایی کنم. اولین آشنایی که دیدم اسمال یخی بود که در آن گودال میگفت: چشمی که نمیداند به ناموس مردم چطور نگاه کند مستحق کور شدن است.
با فاصله کمی از ما زیر آن یکی پنجره چمباتمه زده بود. اما زیر چشمانش آنقدر کبود و صورتش ورم کرده بود که فقط از لباسش او را شناختم. آشنای دوم عزیز چوپون اهل کاشان بود که مثل پسته ی خندان وسط جمع نشسته بود و هنوز هم میخندید. دقیق تر شدم؛درست می بینم؟ کاش خطای چشم باشد و من اشتباه میکنم اما نه اشتباه نمیکردم؛ کمی آنطرف تر طلبه های مسجد مهدی موعود، معلم های قرآن و اخلاق که بچه های محله ی خودمان، دوستان رحیم و سلمان بودند؛
محمود حسین زاده، رضا ضربت، علی مصیبی و زارع. حالا دیگر فهمیده بودم که سلام کردن هم ممنوع است. یواشکی سلام دادم و جواب گرفتم.
برای این طلبه ها فرق نمیکرد کجا باشند. همانطور که در مسجد سخنرانی می کردند در بازداشتگاه تنومه و بیخ گوش صدام و زیر ضربات شلاق هم یواشکی سخنرانی می کردند. تعدادی از بچه مسجدی ها دورشان حلقه زده بودند و یواشکی سوال می پرسیدند. آنها هم یواشکی پاسخ می دادند و حدیث و روایت می گفتند و بچه ها را به رضای حق دعوت کردند تا بتوانند به تقدیر الهی سر تسلیم فرود آورند.
یک نفر به آرامی از حسین زاده پرسید. این چه تقدیر و مصلحتی بود. ما آمده بودیم بجنگیم تا در راه خدا کشته شویم آن وقت نجنگیده اسیر شدیم. یعنی خدا اینجا نشستن و کتک خوردن را از ما قبول می کند؟
حسین زاده گفت: همه ی شما به یک نیت از خانه هایتان خارج شده اید اما باید این نیت ها را برای خدا خالص کنید و اگر توفیق به اجرا درآمدن نیت خالص فراهم نشد، چون هدف قرب الهی است، از فضل خدا به ثواب عمل آن نیت رسیده و خدا از شما پذیرفته است. و در تائید این حرف روایتی به این مضمون نقل کرد:
علی(ع) در یکی از جنگ ها، مشغول تقسیم غنیمت شد و به هرکس چند درهم داد و اندکی را نزد خود نگاه داشت. ناگهان یکی از یارانش آهی کشید. حضرت از او علت این آه را جویا شد. آن مرد گفت: وقتی می خواستم در رکاب شما حرکت کنم به دنبال برادرم رفتم اما او سخت در بستر بیماری بود و توفیق یاری نداشت. هنگام خداحافظی گفت: ای کاش سالم بودم و می توانستم در کنار علی با دشمنان حق بجنگم. حضرت بلافاصله سهم غنیمت خودش را به آن سرباز داد و فرمود چون به دیدار برادرت رفتی ، این سهم را به او بده و بگو به خاطر نیت خالصت این سهم حق توست و مثل این است که تو در تمام راه همراه ما بودی. امروز که قدرت جوانی دارید و اراده ی قوی و درخت معصیت در شما تنومند نیست، نیت ها و قدم هایتان را برای خدا خالص کنید.
در ادامه ی همین بحث رضا ضربت از حضرت رضا علیه السلام روایتی نقل کرد: در قیامت نامه سیئات مومن را نشانش میدهند و او دچار ترس و لرز میشود، حسناتش را نشانش می دهند چشمش روشن و خوشحال می گردد.
خداوند میفرماید حالا دفتری را که حسنات به جا نیاورده اش در اوست نشان دهید، وقتی که می بیند میگوید: پروردگارا به بزرگی ات قسم من این حسنات را به جا نیاورده ام.
خداوند میفرماید: راست میگویی ولی چون نیت آنها را داشتی من برای تو ثبت کرده ام، آنگاه ثواب حسنات را به او می دهند.
ادامه دارد…✒️
آخرین نظرات