من از این که در نوبت همآغوشی با مرگ نشسته بودم خوشحال بودم اما نمی خواستم اخرین نفر باشم، صدای ضربه های پی درپی همسایه ها (دکترها و مهندسی ها) را بر دیوار سلول همگی شنیدم که بانگرانی می پرسیدند: «چرا جواب نمی دهید» میخواستم بگویم «سرمان شلوغ است و سرگرم مردنمان هستیم». در بهتی مالیخولیایی فرو رفته بودم. به هر طرف نگاه می کردم نه بوی مرگ می داد نه بوی زندگی . سرم را چرخاندم ، حلیمه هم در هوشیاری و نیمه هوشیاری تقلا می کرد . هنوز روی لبهایش تبسم بود . از لای لب هایش ، نوک دندانهایش پیدا بود . می شنید اما پاسخ نمی داد فقط گفت :
- من سردمه ، چرا هر چی جیغ می کشم کسی صدای منو نمی شنوه ؟
آب می خواست اما نای بلند شدن و تکان خوردن نداشتم . راستی ما به هم قول داده بودیم به زنده ماندن هم کمک نکنیم . انگشتان باریک و دخترانه اش را بر سرم کشید و گفت :
- فکر می کردم مرگ سخت و ترسناکه اما نه ، ما داریم آزاد می شیم .
دستم به مریم نمی رسید اما دو چشمش معصومانه به ما دوخته شده بود و شاید به قول بی بی که می گفت : چشمان منتظر باز می ماند و می میرد ، گویی در چمبره مرگ افتاده بود و خودش نمی دانست . مهندس ها پشت هم به دیوار ضربه می زدند . پانزده ، بیست و هفت ، بیست و هشت ، سلامی ازسره دلواپسی و دلهره ، سلامی از سر غیرت و سلامی از سر سلامتی ، شریکی ، هر کدام یک ضربه با پا زدیم ؛ نه ، ده ، یک ، بیست و نه ، هیجده ( خدا حافظ ) .
از روز شانزدهم اعتصاب غذا به بعد ، هر روز و هر ساعت و هر لحظه فکر می کردیم که دیگر به قول عراقی ها ” خلاص ” شدیم . اما ساعت دیگر هم می رسید و ما هنوز نفس می کشیدم و زنده بودیم . گاهی حال یکی بهتر و یکی بدتر می شد . به طور عجیب و بی حد و حصر وابسته و دلبسته یکدیگر شده بودیم . فراتر از حس چهار خواهر به یکدیگر . پدر هم بودیم ، مادر هم بودیم و خواهر و برادر هم بودیم ، حالا همه با هم همسفر مرگ شده بودیم .
از روز هفدهم و هجدهم بیشترین لحظه ها و ساعت های آن روزها را در عالم دیگری سپری می کردیم . سرم بزرگ تر از تنم شده بود و دیگر توان کشیدن آن را نداشتم . کاسه سرم خالی شده بود و صداها مثل سنگ ریزه هایی بودند که در ظرف خالی این طرف و آن طرف می شدند…
صدا هایی در جمجمه ام نجوا می کرد که اینجایی نبود . همه همدیگر را می شناختند و به هم نشان می دادند و سلام و خوش آمد می گفتند . دیگر استخوانهایم از اینکه روی زمین سرد و نمور افتاده بود تیر نمی کشید و درد نمی کرد ،چشم هایم همه چیز را زیبا تر از همیشه می دید ، افق نگاهم دور و دورتر ها را می دید ، راه که می رفتم سفتی زمین را زیر پایم حس نمی کردم . همه جا رنگ داشت نه از جنس رنگ هایی که از آنها خاطره می کند ! پس کالسکه ران کو! باغ حیاطمان کو، غوره های کیسه شده ، مترسک باغچه ، حالا که آنها نیستند پس خواهرانم کجایند؟ من هنوز زنده ام؟ یعنی من نمرده بودم! اینجا کجاست؟ من روی تخت خوابیده ام ، یعنی آن کالسکه همین کجاوه ای است که روی آن افتاده ام . فقط سرم را این طرف و آن طرف می چرخاندم .از لا به لای آن همه آدم فاطمه را دیدم که او هم بر روی تخت کنار من خوابیده بود. قطره قطره های سرم که وارد رگ های من می شد مرا نسبت به اطرافم هوشیار و زنده می کرد. اما من نمی خواستم زنده بمانم ، من شجاعانه به استقبال مرگ رفته بودم. در یک چشم به هم زدم سرم را محکم از دستم کشیدم. داشتم از آن همه درد و رنج خلاص می شدم و حالا با یک کیسه آب دوباره می خواهند مرا به روز اول باز گردانند . نه ، اصلا . فاطمه و حلیمه و مریم هم مخبت عراقی ها را پس می زدند . چقدر شبیه هم شده بودیم . دست و پاهایمان را با طناب به میله های تخت بستند و به زور یک کیسه سرم وارد بدن ما شد . در همین رفت و آمدها و سروصداها ، کسی تکانم می داد و به زبان فارسی با لهجه عربی می گفت : خواهر من حالت خوب است؟
چشم هایم را باز کردم ! پیرمردی را دیدم حدود هفتاد سال با عمامه ای مشکی که عبایی پشم شتری را بر دوشش انداخته بود و ریش بلند سفیدی که اصل و قلابی بودن آن را نمی فهمیدم . او بالای سرم ایستاده بود و به نرمی صحبت می کرد و می گفت :
- من امام خمینی عراق هستم ، من صاحب کتاب و فتوا هستم . شما هم مثل خواهر دینی من هستید ، می دانی این کاری که می کنی انتحار است و انتحار در اسلام حرام است .
ادامه دارد…✒️
آخرین نظرات